Sarıkamış'ı unutma!

Sakın ha, sakın! Bana bu ne biçim yemek deme!

Başka yiyecek yemek yok mu deme!

Sakın ha! Bana, “Bu elbiseleri giymem, bu ceketin modeli geçmiş, pantolon çok dandik" falan deme!

Sakın ha! Sakın haaa!

Bana; kaloriferli sımsıcak odalardan, bir türlü uyanamadığın, kalkamadığın kuş tüylü yataklardan ahkâm kesme!

Binlerce liralık spor ayakkabıları ayağında varken; ucuz, basit vatan kurtarma söylemlerinde bulunma!

Bugün, bir an, bir kere Sarıkamış şehitlerini hatırla...

Bir an olsun, 90 bin şehidi düşün...

Bir tek kurşun atmadan, Kars’ı Rusların işgalinden kurtarmak için Sarıkamış Allahuekber Dağlarında, soğuktan, eksi 40 derecenin altında donarak Hakk'ka kavuşan şehitleri düşün!

Üzerinde bağımsız ve özgür yaşadığımız bu güzel vatan topraklarında yaşayan bizler;

Yani gençler...

Yani halk, toplum...

Yani ülkeyi yönetenler...

İktidar ve muhalefet...

Genel iktidar ve yerel iktidar...

Ve bu Ayyıldızlı bayrağın altında yaşayan her bir yurttaş ...

Hiç olmazsa, yılda bir defa hatırlayıp düşünüyor mu?

Bu doksan bin vatan evladı, hangi şartlarda, hangi imkânsızlıklarda vatan uğruna şehadet şerbeti içtiler...

Bu sorunun cevabını en başta siyasetçiler...

Bürokratlar, yerel yöneticiler...

Aydın insanlar... Üniversiteler topyekûn cevap vermek durumundayız...

Onların aziz ve muazzez ruhlarına saygı, şükran, vefa ve borcumuzu ödemek mecburiyetindeyiz...

TEMEK şairi Cengiz Gökmen de, şöyle haykırıyor, SARIKAMIŞ 'ta şiirinde:

"Onlar ki;
Binlerce, on binler, doksan binler...
Daha nice yiğitler, Mehmetler...
Vatan için döndü deme, ne oldu?
Nice adsız yiğitler kanıyla,
Bu topraklar vatan oldu!
Öyle bir üşüdüler ki!
Üşüyüp dondu.
Bir daha üşüyüp yanmaz oldu…
Analar yandı... Ciğerler yandı.
Gözyaşı pınarları kurudu.
İşte bu topraklar;
Bu yiğitlerle, bu şehitlerle vatan oldu."