“Her nefis ölümü tadacaktır” ilahi emri tecelli etti ve her canlı gibi, İngiltere Kraliçesi 2. Elizabeth de, 96 yaşında göçtü bu dünyadan.

Tıpkı doğum gibi ölüm de hayatın bir gerçeği iken, üç gündür ülkemdeki televizyon kanallarının en önemli haberi oldu. Buna 73 yaşındaki Caller Prensi Charles'in kral oluş haberleri de eklendi. Sadece ülkemizde değil tabii. Tüm dünya bunu konuşuyor.

Dünyadaki büyük medeniyetlerden biri olan İngiliz medeniyet ve kültürü için, İngiliz halkı için 2. Elizabeth’in ölümü elbette önemli bir olaydır. Bir milletin, kendi kültür ve değerleri içinde bir cenaze merasimini yapmasından doğal ne olabilir?

Aynı kültür ve medeniyetten beslenen sömürgeci batı ve on altı ülkenin içinde bulunduğu İngiliz Birleşmiş Devletler topluluğunda da, başkentlerde bayraklar yarıya indi. Büyükelçililerde taziye defterleri açıldı. Çelenkler, çiçekler, yakılan mumlar, çalınan çanlar, saygı duruşları gırla gidiyor. Dünyanın bir ucu Kanada'dan Avusturalya'ya kadar aynı ayin, aynı ritüeller tekrarlanıyor.

Sahip olduğu sömürge devletlerinin birinde güneş batmadan, diğerinde doğduğu için üzerinde güneş batmayan imparatorluk denilen İngiltere’de cenaze törenleri bile başka imiş...

Dünyadaki bu kadar patırtı, bu kadar gürültü boşuna değilmiş.

Adamlar haklı tabi...

Bütün dünya devletlerine ayar veren siyasetiyle, kültür emperyalizmi İngilizcesiyle, ekonomik sömürgeciliği ve askeri gücüyle, dünya sömürge devleti bir İngiltere’den bahsediyoruz.

Şaka değil gerçek. Dünyanın beş büyük ülkesinden biri… Bu tarihi gerçekleri bilmek, uluslararası ilişkiler bağlamında elbette önemlidir. Fakat şu üç gündür ülkemizde, Kraliçe 2. Elizabeth'in cenaze merasimi haberlerinin birazda köpürtülerek halka sunulmasını çok abartılı buluyorum.

Karmaşık sorular meşgul ediyor beynimi.

“Bu cenaze olayı ile dünya kamuoyuna küresel batı emperyalizmini şirin göstermeye yönelik, insani bir acı, bir keder ile psikolojik, duygusal bir algı, bir propaganda savaşı tezahürü olabilir mi?” diyorum. Olayın bu yönünü düşünmek ve sorgulamak gerekir diye düşünüyorum.

Hatta, haberlerle ilgili satır aralarında Kraliçenin yaşantısından bazı örnekler verirken, İslâm inancına saygılı olduğu, Ramazanlar da oruç tutanlara hürmet ettiği, belki gizlice İslam'ı yaşamak istediği gibi fısıltı ifadelerle, enerji kaynakları, yer altı ve yer üstü zenginliklerin yüzde yetmiş besini bulunduran İslâm coğrafyasında ülkelerine sempatik görünme mesajı olamaz mı?

Bu olayı, biraz böyle düşünsek, biraz İngiliz aklına karşı, kendi milli stratejimizi geliştirsek iyi olmaz mı?

Bizim medya, bizim ulusal basın organları bu cenaze törenleri ve Kralın tahta çıkış haberlerine öylesine kaptırmışlar ki, sanki kırk gün kırk gece yaş tutacaklar. İster istemez şu Elizabeth'i ne kadar sevenimiz varmış diyesim geliyor.

Kültür emperyalizmi bu kadar etkili olunca, papyonlu devlet adamlarımızdan biri Kraliçe 2. Elizabeth'in şerefine kadeh kaldırmış, mutlu görüntüleri basına yansımıştı. Bu devlet adamımız Kraliçe 2. Elizabeth'in ölümüne üzüldü mü yoksa “Kraliçe öldü, yaşasın yeni kraliçe mi?” dedi. Bilmiyoruz.

Değerli dostlar!

Ey güzel ülkemin güzel insanları!

Sorarım size; ne zaman biz olacağız? Ne zaman kendi tarihimizle yüzleşeceğiz? Bundan yüz yıl önce, 9 Eylül 1922’de vatanımızı işgal eden kimdi? İzmir'de denize döktüğümüz, Batı'nın şımarık çocuğu Yunan'nın arkasındaki akıl hocası, ağa babası, en büyük destekçisi İngiliz emperyalistleri değil miydi?

Bu nedenle, şu üç gündür, kendi tarihimizi, kendi kültür değerlerimizi unuttururcasına yapılan bu televizyon haberlerini çok düşündürücü ve dikkat çekici buluyorum. Maksadını aşmış, abartılı yayınları da kınıyorum.

Keşke 30 Ağustoslarda, 10 Kasımlarda da aynı ilgi, aynı ihtimamı, bu ülkenin kurucu lideri, Gazi Mustafa Atatürk 'e gösterebilseydik. Keşke Atatürk ve silah arkadaşlarına, aziz şehitlerimize bir Fatiha’yı esirgemeseydik.

Kalın sağlıcakla.