Önce teşekkür etmeliyim sevgili okurlarım, değerli dostlarıma. Eksik, hata ve kusurlarıma, tam iyice sindiremediğim ama sosyal konu ve yaralara bir merhem olur muyum diye yazdığım yazılarımı okuyup, pek çok zaman paylaşarak moral desteğiniz biz yazarlar için çok değerli. Siz okur olmasanız, bizim yazdıklarımızın ne anlamı değeri olabilir. Bur esnaf için nasıl müşteri velinimeti ise, bizler için de okuyucular baş tacımızdır. Her meslek, yaş ve kadın erkek, bilhassa genç okuyuculara öncelikle teşekkür etmek istiyorum. İyi ki varsınız ve okuyorsunuz. Biz de sizden güç ve manevi destek alıyoruz.

Yaşadığımız şu dünyada; sancılar var; acı, ölüm, gözyaşı var! Bölgemizde, ülkemizde her yeri, her vatan köşesini saran yangınlar var! Her gün, her yerde devlet- vatandaş, AFAD, UMKE, asker, polis, sivil kuruluşlar, itfaiye araçları, helikopter ve yangın söndürme uçakları, fedakâr Orman Teşkilatı yangın söndürme savaşçıları var.

Bu yaz yandık, kavrulduk ülkece. Dağlar, ağaçlar, ormanlar, bahçeler, tarlalar yandı. Canlılar yandı, mahsuller yok oldu. Bir yıllık emekler gitti. Yanan, yok olan milli servetimiz ekonomik değerler bir tarafa, yürekler yandı. Acılar: her yangın dumanında tazelendi.14 bin futbol sahası büyüklüğünde bilmem ne kadar hektar alan simsiyaha döndü.

O ağaçlar, o ormanlar, bahçedeki zeytinlikler, incirlikler kaç yılda tekrar ağaç olacak, yeşerecek, fidan olacak ve meyve verecek hiç düşündük mü? Yılların eseri, vatanımızın süsü o yeşil doğa, ormanlar bir kıvılcım ve hata ile yok oldu gitti.

O zaman bu ülkede yaşan her vatandaşın, okul, evlenme, sünnet, mezuniyet, meslek hizmet yılları vb... yapılan her mesleki, sosyal ilişki, faaliyette ağaç dikmek kampanyası teşvik edilip uygulanmalı ve her yıl hiç eksiksiz çoğalarak bu kampanya sürdürülmeli. Boş durmamalı. Bir şeyler yapmalı. Ve üretmeli. Bu ülkenin havasını soluyan, suyunu içen, ekmeğini yiyen herkese sesleniyorum: Yediden yetmişe yeşil bir vatanın mimarı, bahçıvanı olmaya var mıyız?

İlkokuldan üniversiteye kadar milyonlarca öğrenci, öğretmen ve bilim insanı akademisyen, ne dersiniz yeşil seven, doğayı korumak isteyen dostlarım!

Ya bütün askeri birlikler; Bir yıl gibi, iki, üç yıl gibi bütün vatan topraklarının yeşermesi için ağaç dikmek için koşmaya var mıyız? Bütün spor kulüpleri, sporcu gençlerimiz, esnaf odaları, esnafımız ve sanayi, ticaret odaları, tüm kuruluşlar böyle bir kutsal seferberliğe var mıyız?

Nasreddin Hoca’nın göle maya çalma misali bir şeyler yapabilmek için çırpınıyoruz. Karınca kararınca bir şeyler üretmenin, iki üç kelam yazı yazmanın kime ne zararı olabilir ki! Güneş olmasa da ay ışığı zifiri gecelerde yol gösterir. Gurur ve kibre kapılmadan kime ne zararımız var ki!

Hele günümüz sosyal medyasında başı ayrı, k. cı ayrı oynayanlar ve bir günde, bir ayda çılgın paralar kazananlar; başı dik gezen, onurlu insanlardan daha çok rağbet görüyorsa... Eğer bir ülkede tiyatro salonları yerlerine, kebapçı dükkânları açılmaya başlamışsa... Kitapların, gazetelerin, dergilerin yüzüne bakan kalmamışsa... Sanat, kültür, konferans salonları kimsesiz, seminerler, paneller, kitap fuarları imza günleri gereken ilgi ve değeri görmüyorsa... Bir edepsiz, bir ahlâksız, şarlatan sosyal medya fenomeni; bir şair, bir yazar, bir sanatçı, akademisyen bilim insanı kadar çok tanınıp değer verilmiyorsa... Bütün medyayı meşgul eden ve gündemden düşmeyen bir Dilan Polat davası kadar önemli değilse… Herhalde böylesine bir toplumsal patolojik bir hastalık, bu cehalet ve omurgasızlık; yeryüzünde insanların başına gelebilecek en kötü bir felaket olsa gerek.

İşte bunun için okuyucu önemli. Okuyan, araştıran, kültür ve sanat sevdalı yürekler çok değerli. Niçin sizlere teşekkür ettiğimi anladınız mı? Ve bu düşünen, ülkesine ve kentine karşı sorumluluk duyan beyinlere, duyarlı yüreklere neden teşekkür ettiğim anlaşıldı değil mi?

Okuyan, araştıran, sorgulayan güzel insanlara, ülkesini seven can dostlarımı tebrik ediyorum. Kalbimden sonsuz teşekkürler, yürekten tebrikler.

Kalın sağlıcakla.