Yedi yaşındayım bugünlerde aşık olduğum birinci yedide, olmayan aklım elimde, yaşı benden büyüktü, fark etmezdi, zaten haberi de yoktu, çocuk ruhuma büyük beden aşk işte, habersiz ve sessizce.

Ruhum onyediydi o günlerde.

Köy otobüsünde para istemez dedi muavin çocuk diye, oysa sahilin minibüslerinde turşu satmıştım o günlerde, yüzmeyi de o yaşta öğrenmiştim, bisiklete binmeyi de.

Okula başladım yaşım yedi, ilk kavgadaki dayakta aynı yaşta geldi, anlayacağınız, bugün ne varsa dünden kalan hepsi yedi.

Tam elli üç sene, sırtımda sopanın kırıldığı erik bahçesinde orada, karadutla suratımı kapkara yapıp hoplattıklarımda, boyumdan büyük işlere soyunduğum o günlerde beynime sığmayan bedenim, şimdi nerede?

Bezden kayığı yaparken de, babamdan dayak yerken de, öğretmenin ojeli tırnaklarıyla kulağımı kıskaç gibi kaptığında da, hep yaşım yedi.

Ne kalmışsa bugüne miras harcıyorum işte, korkularım heyecan içinde, aceleciliğim sincap ürkekliğinde, hele ki titrek kalbim, kanatlanmış uçuyor bugünlerde, sevgisiyle acısıyla ağlıyorum işte, belki gözyaşlarım içimdeki ateşi söndürür diye, altmışıma gelmişim, kalmışım yedilerde, sormayın artık yaşımı, ben hep yedi deyim, yedide.

"Taş gibi mesela"

Denizin gecesine baksak,

dursak öylece,

hiç konuşmasak mesela.

Alsak dünyayı avuçlarımıza,

herkes kendi yıldızını yakalasa,

bilmesek nereye baktığımızı ama biliyormuş gibi yapsak mesela.

Sessiz ve karanlıkta sabaha kadar,

dönsek sonra kendi dünyamıza,

ya da hiç dönmesek,

koşsak, koşsak, koşsak…

Atsak dünyayı özgürlüğün kucağına mesela,

aynı denizin sabahına baksak bu sefer,

uzaklara, çok uzaklara,

kalsak öylece.

Denize doğru, buluta doğru,

taş gibi mesela…