(Bu yazı 30.11.2015’te vefat eden HAYRETTİN YAMAN’a ithafen yazılmıştır.)

Ani oldu gidişin. Aynı yolda kol kola yürüdük. Tebessümün kalbimizi ferahlatırdı hep. Mazeret olmazdı sende. Yorulmakta olmazdı. Seni gariban bilirdik. Cenazene katılanları görünce ne kadar zengin olduğunu anladık. Bana yazdığın Cuma, bayram tebriklerinin başına “Güzel İnsan..” diye söze başlardın ya. Meğer kendini anlatırmışsın, şimdi anladım.

İnsanda bir kere öfke olmaz mı? Ben sende öfkesini yenen gerçek pehlivanlığı  gördüm. İnsanda hiç mi enaniyet olmaz? Ne büyük başarılarına ve teberrularına  şahit oldum. Ama hep isminin gizli kalmasını istedin. İnsan bu kadar mı cömert olur? Çay içimlik geldiğim iş yerinde yemek yemeden göndermezdin. Tokum desem de “ aç gelseydin, yiyeceksin” derdin.

Sadece insanların değil, melaikenin de imrendiği bir cenazen vardı. O kırk iki yılda biriktirdiğin sadakatle, muhabbetle, maneviyatla, teslimiyetle, çabayla ve en çokta mahcubiyetle geldiler cenazene. Kendi kendime sordum: beni hiç üzmeyen bu güzel insanı acaba kırmış mıydım diye.

Ağlayan gözlerle ve titreyen ellerle yazıyorum yazımı. Zira sana değil, kendime çok üzülüyorum. Yaslandığım bir dağ kaybolduğunu şimdi anlıyorum. Yoksa sen en sevdiğine kavuştun. Alnı secdeye hakkıyla varanın alnı açık olur. Açık bir alınla gittiğine şahidiz.  Aciz kullar bu kadar şahadet ederse, gerçek lütuf sahibi seni nasıl karşılamaz ki?

Hatırımızda ve hatıralarımızda daima yaşayacaksın. Tahsili için çabaladığın o talebeler, o talebelerin yetiştireceği nice nice talebeler, hocaların, dava arkadaşların, eşin, dostun seni unutmayacaklar. Nasuhpaşa Külliyesi’ne her giren Fatihalarla seni anacak. Sen de bizi unutmayacaksın ancak.  Vazifelerine kaldığın yerden, yeni mekanında ve yeni makamında devam edeceksin.

Şimdi anlıyorum ki, manevi kardeşlik her şeyden üstünmüş. Yolun açık olsun kardeşim. Senin için akıttığımız her gözyaşı duaya ve fatihaya dönüşecek.

Güle Güle Güzel insan.