Küheylana yarsıyan karınca gibiyim ben

Boyu boyundan büyük her yüke boyun veren

Olmayanı varsıyan hayalperest bir erben

Sanki asırlık höyük dibe doğru boy veren

Diline turp sıkmadan dibine gül aşlayan

Gıkı bile çıkmadan öz gönlünü haşlayan

Kulesini yıkmadan kör şeytanı taşlayan

Sabrı selamete yük kendi kendini yeren

Gözünden akan selle kül yanağını silen

Kelinde kalan telle gönlünü kırka dilen

Seyrine bakan elle yakasına gül ilen

Umut içip kör kütük bülbülle bir göveren

Otuz ikisi birden ağıdına eşlikte

İncileri cebirden serpilen kırkbeşlikte

Ses bekleyip kabirden yersiz bir serkeşlikte

Kendi kendine ütük bülbülsüz yediveren

"Çimen" diyorlar bana ben beni aşıyorum

Baş yükleyip tabana kendimi taşıyorum

Eyvallahsız yabana kelimi kaşıyorum

Herdem bacası tütük çatısını boşveren