Dostlarım ‘hayrola sen ayları günleri mi karıştırdın, 24 Kasım öğretmenler günü kutlanalı tam 1 ay oldu unuttun galiba’ diyebilir. İnsanlık hali, insan bazen dalgınlıktan bazen en sevdiği en bildiği dostunun veya olayın veya yerin adını bile unutabiliyor. ‘Aksam yediğim yemeği unuttum’ diyenler bile var.

Sevgili dostlarım çağımızın hastalığı Alzheimer, demans, depresyon… Onlara girmeyeceğim. Zaten branşımda değil, ne psikologum, ne psikiyatrist, ne de sinir ve ruh hastalıkları doktoruyum.

Doktorlar güzel insanlar, insanımıza şifa veren güzel doktorlar ve doktorluk mesleğine sonsuz saygım var, haddimi bilirim. Hiç te zannettiğiniz gibi 24 Kasım Öğretmenler Günü’nü hiç unutmadım gün bizzat evde öğretmen olan eşim, öğretmen kökenli bürokrat bacanağım, Anadolu Lisesinden emekli baldızım, bildiğim tanıdığım gördüğüm bütün öğretmen ve okul müdürü dostlarımın öğretmenler gününü kutladım. Hatta 1974 yıllarında Bursa Eğitim Enstitüsü’nde okuduğum yıllar bizlere hocalık yapan Trakya üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi dekanlığından emekli Prof. Dr. Süreyya Beyzadeoğlu hocamın ve muhterem eşleri edebiyat öğretmeni Sebahat Beyzadeoğlu hocahanımın da öğretmenler gününü kutladım. Ve telefonda ellerinden öptüğümü ifade ettim. Onlar için hayır dua ve dileklerde bulundum. Selam sevgi ve saygılarımı sundum. Güzel insanlara o milli eğitimin ulu çınarlarına selam olsun.

Evet, sevgili dostlarım, sevgili öğretmenlerim, 24 Kasım Öğretmenler Günü’nü hiç unutmadım. Çünkü ben bir öğretmenim. Kültür ve fikir dünyamın temelleri ilk mesleğim öğretmenlikte atıldı. Benim altı yedi yıl gibi kısa bir süre görev yaptığım meslek yıllarında okuttuğum kaymakam vali yardımcısı, üniversitelerde doç. vb. öğretim görevlisi bürokrasi de bürokrat, bölge müdür. Vb. pek çok öğrencilerimiz var. Ben bunları nasıl görmezden gelebilirim nasıl inkâr edebilirim. Geçmişini inkâr eden haramzadedir, soysuzdur derler.

Köklerinden kopmuş ağaç yıkılmaya dalından kopmuş yaprak uçup gitmeye mahkûmdur derler. Bu günahkâr fakir bendeniz geçmişimize mazimize tarihimize, öğretmenlerimize bizi okutan anne baba dede ve hocalarımıza hep saygı duydu. Onlardan ilgi, sevgi ve muhabbetimi hiç esirgemedi. Çünkü toplum olarak, ülke olarak kalkınma hamlesini gerçekleştirecek bu süreç ve yaşam mücadelesinde esas ana unsur, ana dinamik, lokomotif; eğitim, eğitim ve eğitimdir. Ve eğitimle bütünleşmiş et kemik olmuş, öğretmen…

Sevgili öğretmenlerim hiç 24 Kasım Öğretmenler Günü’nü unutmuyorum. Çünkü ben bir öğretmenim. İstedim ki bu güzel gününüz sadece 24 Kasım resmi protokol gereği, günün anlam mana ve önemine ait alışageldiğimiz protokol görüşmeleri sevgili öğrencilerimizin bizlere çiçek verme, şiirler okuma, öğretmenlerimizden oluşan koronun vereceği konserler vb. faaliyetler…

Sakın ha yanlış anlaşılmasın 24 Kasım Öğretmenler Günü yapılan anma, kutlama çalışmalarını küçük gördüğüm ve yetersiz gördüğüm bir anlam çıkarılmasın. O günün rutini ne ise o mutlaka yapılmıştır. Benim meselem öğretmenler gününüzü sadece 24 Kasımlarda değil, sadece bir günde yılın bir ayında hatırlayıp anmayalım. Toplumun geleceğinin ve yavrularımızın, gençlerimizin şahsiyet hamurunu yoğuran; onları çağın akıl bilim teknoloji imkânlarıyla geleceğe hazırlayan gönlü zengin, çilekeş, fedakâr meslektaşlarımı, sevgili öğretmenlerimizi senenin her ayında 24 Aralıklarda, 24 Ocaklarda, 24 Şubatlarda ve 365 gün olan yılın her gününde anmalıyız, hatırlamalıyız ve onları sevmeliyiz, değer vermeliyiz.

Devletimizin ve milletimizim bekası için; insan kaynaklarımızın nesillerimizin ve ülkemizin geleceğini inşa eden insan mimarları, insan mühendisleri, gönül mimarlarıdır onlar. Buradan bu satırlardan bilgi, sevgi ve gönül mimarlarına kucak dolusu selam olsun. Evet, ben bir öğretmenim. 24 Kasım öğretmenler gününüzü hiç unutmadım. Bizi okutan yetiştiren öğretmenler bizi öyle yetiştirdi. Öğretmenlerimizin gününü 24 Aralık’ta da hatırlamak istedim. Kalın sağlıcakla hoşça kalın, sağlıcakla kalın… Selam, sevgi ve saygılarımla…