Son zamanlarda bir çürüme, kokuşma, kısacası bir yozlaşmadır sürüp gidiyor…

Bir insan hırsız ise herkesi kendi gibi zanneder ve kendi dışındakilerin de hırsızlık yaptığını sanır.

Şayet birisi namussuz ise ona göre başkaları da namussuzdur, namusun ona göre bir değeri ve anlamı yoktur.

Bir insan cahil ise; cahil olduğunu da bilmiyorsa ondan uzak durmak gerekir. Onun nezdinde bilginin ve bilgili olmanın hiçbir kıymet-i harbiyesi yoktur. Çünkü o her şeyi herkesten iyi bilir. Açıp bir sayfa kitap okumaz, bir makaleden küçük bir paragrafı dahi okumaz. Hiç mi hiç düşünmez, muhakeme yapmaz, empati (duygudaşlık) falan kesinlikle yoktur onun karakterinde. Ancak dediğim gibi her şeyin en iyisini o bilir. Kimsenin de aklını, bilgisini beğenmez.

Yıllar önce avukatlık mesleğim gereği bulunduğum bir arazi keşfinde taraflardan birisinin annesi olduğunu sandığım yaşlı bir kadın gelip sürekli hâkimi sorularla boğup taciz edercesine sürekli olur olmaz bir şeyler anlatırken, hâkim de iyice bunalıp “ Sus be teyze, bu ülkenin yarısı hâkim, yarısı da hekim” demişti. Bu cümleyi o an için yadırgamış isem de; gerçekten cahiller ile haşır neşir oldukça doğru olduğunu görüp hakim hak verdim.

Özünde cehalet iyidir(!).

Çünkü öyle fazla şeylere kafa yormazsınız. Nasıl olsa her şeyin en iyisini siz biliyorsunuzdur. Araştırmaya, analitik düşünmeye, muhakeme yapmaya gerek de yoktur.

Başarısız olduğunuzda ve beklentiniz karşılanmadığında suçlayacak birini/başkalarını mutlaka bulursunuz. Hiç öz eleştiri yapmaksızın çeşitli bahaneler ürütmekte üstünüze kimse yoktur.

Egemenler nezdinde de cehaletin üstün vazgeçilmez bir değeri mevcuttur.

Geri kalmış, ilerlemesi istenilmeyen toplumlarda cehalet bile isteye yaratılır. Hatta sistem eğitim kurumlarını ve eğitimcileri yozlaştırarak bul miktarda cahil üretir. “Ben cahilin seçimlerdeki tercihine inanırım ve onların ferasetine güvenirim” diyebilecek kadar kendisi rektör yardımcılığı koltuğunu işgal eden profesörleri bile görmek mümkündür.

Çünkü cahil insan zahmet buyurup beyinsel aktivitede bulunmaz. Sokaktan edindiği fısıltı/dedi kodu şeklindeki bilgileri kanıksayıp kabul eder ve o kirli bilgiler ile çevresine de bilinçlik (ukalalık) taslar. “inşallah”, “maşallah” sözcüklerini hep kullandığı için “keşke” sözcüğünü de hep o tipler kullanır.

Türkiye’de bir Türk ile evli olması sebebiyle yaşayan milli bir eniştemizin ağzından (Kendisi Japon) duymuştum, yıllar önce bir televizyon kanalında…

“Japonya’da ‘Keşke’ kelimesi yoktur. Biz Japonlar bilmeyiz ve bilmediğimiz için de kullanmayız” demişti.

Çünkü Japon devleti pozitif bilim ışığında akıl mantık çerçevesinde milletini yetiştirmektedir. 75 yıl önce bizim tehlikeli görüp kapattığımız “Köy Enstitüleri” sistemini bizlerden iktibas ederek alıp kullandıkları için bu seviyede kalkınıp, insanlarını müreffeh şekilde yaşatan bir ülkedir.

Ekseriyeti cahil kaldığı, aslında sistemsel olarak cahil bırakılan toplumlarda yozlaşma kesinlikle kaçınılmazdır.

Yozlaşmış bir toplumda hiçbir kurum, mükemmeliyetini muhafaza edemez.

Eğitimi laçka olur.

Yargısı felç olur.

Sağlık sistemi Allaha emanet olur.

Savunması etkisiz olur.

Ekonomi ise yerli üretim olmadığı için dışa bağımlılıktan kurtulamayıp heba olur.

Liyakatin yerini sadakat alınca da kayırmacılık, torpil gibi müesseseler prim yapar.

Kul hakkı yemek sıradanlaşır, yolsuzluklar artar. Egemenler dini kisveleri ve argümanları kullanıp, etnik dışlayıcılık ve milli değerleri istismar ederek cahil kitleleri kolaylıkla kandırıp yönlendirir.

Bu arada yozlaşmış toplumlarda, sistemin adı demokrasi olsa bile kesinlikle demokrasi yoktur. Var olan demokrasi kırıntıları bile yozlaşan bir toplumda yok edilir.

Özünde “Güzel, narin ve zarif bir gelin olan demokrasi” her kesime cazip gelir, herkesi kucağına alır, ondan herkes faydalanır. Herkesin sorununa çare üretir. Ancak o korunmasızdır, demokrasinin faziletlerinden faydalanan demokrasi düşmanlarının saldırısına maruz kalır geri kalmış toplumlarda…