Hindistan'da maymun yakalamak için kullanılan bir çeşit tuzak vardır.

Bir Hindistan cevizi oyulur ve iple bir ağaca veya yerdeki bir kazığa bağlanır.

Hindistan cevizinin altına ince bir yarık açılır ve oradan içine tatlı bir yiyecek konur..

Bu yarık sadece maymunun elini açıkken sokacağı büyüklüktedir.

Yumruk yaptığında elini dışarı çıkaramaz.

Maymun tatlının kokusunu alır, yiyeceği yakalamak için elini içeri sokar, ama yiyecek elindeyken elini dışarı çıkarması olanaksızdır.

Sıkıca yumruk yapmış el, bu yarıktan dışarı çıkmaz.

Avcılar geldiğinde maymun çılgına döner ama, kaçamaz.

Aslında bu maymunun tutsak eden hiçbir şey yoktur onu sadece, onun kendi bağımlılığının gücü tutsak etmiştir.

Yapması gereken tek şey elini açıp yiyeceği bırakmaktır. Ama zihninde açgözlülüğü o kadar güçlüdür ki bu tuzaktan kurtulan maymun çok nadir görülür.

Bizleri de tuzağa düşüren ve orada kalmamıza neden olan şey, arzularımız ve zihnimizde onlara bağımlı oluşumuzdur. Tüm yapmamız gereken elimizi açıp benliğimizi, bağımlı olduğumuz şeyleri serbest bırakmak ve dolayısıyla özgür olmaktır !

Ben, maymuna benzer yanımız olduğunu düşünüyorum…

Sahip olduğumuzu düşündüğümüz her şeyin bizim için birer tuzak olduğunu fark etmiyoruz.

O maymun gibi avucumuzda tuttuğunuz sürece (faydalanamasak bile) sahip olduğumuzu sanmıyor muyuz?  Ve ancak parmaklarımızı gevşetip bunlardan vaz geçtiğimiz zaman gerçekten özgür olup tüm yeteneklerimizi kullanabilir hale gelmeyecek miyiz?

Daha neler nelere sahip olmak için o maymun gibi yiyeceği yakalamak için elini içeri sokan, ama yiyecek elindeyken elini dışarı çıkarması olanaksız olanları gördükçe üzülüyor, kahroluyoruz.

Ahhh keşke yaşadıklarının birer tuzak olduğunu anlayabilseler...

İşte o zaman elindekini bırakıp özgür olacaklar…

“Söylesem tesiri yok, sussam gönül razı değil” demiş Fuzuli.

Peki siz böyle bir durumu yaşadınız mı?

Fuzuli’nin öyle dolu dolu, öyle büyük, öyle şairane ve öyle mükemmel sözlerini tekrar edelim: “Söylesem tesiri yok, sussam gönül razı değil.”