Pırpırı bitmiyordu

Kırk kanattı yüreği

Şiir şiirdi sevi

Şairdi sevdiceği

Kol kanat

Derya deniz

Korunaklı barınak

Em olurdu derdine

Dam bebe beliğine

Zaman zaman ah usu

fare kemiriğinde düşse de eteğine

Ak ipecik yüreği

silerek kirpiğiyle

oturturdu yerine

Babacan güvenciyle sarılarak boynuna

kuzucuğu kıvrılır sokulurdu koynuna

Varsın erilmesindi eri derilmesindi teni

Kırk kilitli sandıktı sır küpüydü sol yeni

Köpüren kocamışın

salyasıyla kuzusu

Titremeye durunca korku iğrenk arası

Yırttı ana yüreği evreni olanıyla

Tırnak diş tekme yumruk kapıp yavrucağını

Çöktü parmaklarının ayaktaki ucuna

Anaydı ki unuttu kadın da olduğunu

Kadındı ki unuttu insan da olduğunu

Yanamadı düştüğü sevdanın yittiğine

Yanamadı düşünün görmeden bittiğine

Gözüne köz basanlar

Kulağına gül takıp

başına ediyorken

Bakamadı ardına ki

ektiği yoncanın boy verdiğini görse

Dönemedi önüne

çekiç düşerken örse

Fır dönüp ateşiyle salt yanarken kendisi

Göz attı şuaraya acep şair hangisi

Kırpış kırpış bir daha uzandı ki can göre

Anladı yoktu kimse kel başında saç öre

Sahipliydi her soysuz

Kimseliydi harami

Yoktu şiir adına

tek tük şairden başka yüreğini saranı

Kalesine atılsın istemiyordu kimse

Her sahada oynanan

bu maçın son golünü

Köküyle bir topraktan söktü ektiği gülü

Rahmine aldı geri

hem kendi hem dölünü

Gemi başını aşan atına atlayıp nü

Resim: Salih MerCanoğlu