Nefesi kesilmişti,

Yaşasaydı yaşamın derin acısı buymuş diyecekti.

Çaresizliğim tarifsiz diyecekti, acılarımsa dayanılmaz.

Gözleri yüzünde donmuştu.

Görmüyordu.

Aklım orda kaldı.

Kendimle baş edemiyordum, kayboluyordum onun dünyasında.

Tüm duygum buydu.

Gözlerimiz ortak duygumuzu anlatsın istedim.

Zihnim savaştaydı her şey birbirine girmişti.

Sıkışmıştım.

İçimdeki yokluğun acısı ağır basmıştı.

Nefes almak zordu.

Zaman dursa dedim betonun altında, değişse dünya.

Sonra geri gelse zaman.

Ne güzel olurdu yüzüm gülerdi.

Kışları yaz olsa, hazanlar bahar..

Tersine dönse dünya.

Çocuklara ölüm yasak olsa.

Babalara, annelere bitmeyen nefes,

Bir bakışın içinde oynasa çocuk...

Sesimi duyan yok mu?

Yok..

Artık, o çocuk anne baba yok şimdi,

gözleri kaldı sadece,

bakışları hiç gitmiyor o kızın,

kendisi gitti ama.

Gözlerimi açamıyorum,

zavallı vicdanım.

Şimdi yaşama sırası kimde?