“Bir saniyesine bile hükmedemediğimiz bir dünya için; bu kadar fırıldak olmaya gerek yok” diyen samimi bir Müslüman, “Haksız bir dava uğruna sultanlık yapacağıma haklı davada tek başına yürürüm” diyen bir dava adamı, “Namlusunu millete çeviren, tanka selam durmam.” diyecek kadar cesaret sahibi, darbelere boyun eğmeyen bir iman, ahlâk ve şahsiyet abidesi… İşte koca yürekli kahraman bir ülkü devinin adıdır Muhsin Yazıcıoğlu.

Bendeniz bu fakirin yazdığı kelimeler, mısralar, şiirler O’nu anlatmaya yetmez, az bile gelir. Yüreğimdeki duygulardan derlediğim küçük bir demeti, O’nun hatırasına ithaf ederek “Yiğitler Ölmez” adlı şiirimi okuyucularımla paylaşmak istedim. Bu vesile ile güzel insan, büyük çile ve dava adamı Muhsin Yazıcıoğlu’nun şahadetinin 10. yılında bu şiirimle onu yâd ederken rahmetle, şükranla anıyorum. Allah rahmet eylesin. Nur içinde yatsın. Ruhu şâd olsun.

Yiğitler Ölmez

Ben ne güneşim, ne dünya,

Yerde sürünen bir karınca.

Emekliyorum, gidiyorum sağa sola.

Benim derdim, sevdam başka…

Sevenlerim başım gözüm üstüne

Muhabbetsiz dünyayı neyleyim.

***

Dünyamda aydınlık güneş arıyorum.

Kavuşunca O’nun  ateşiyle yanıyorum.

Beton çok soğuk, çok üşüyorum.

Beynime zincir vuran dünyayı neyleyim.

***

Helikopter Çağlayan Cerit’ten kalktı.

Menzile uçamadan Keş Dağı’nda düştü.

Zalimler Muhsin’i bizden aldı.

Muhsin’im sevdiği Rabbine kavuştu.

Bu dünyadan bir yiğit geldi geçti.

Yiğitsiz kahpe dünyayı neyleyim.