Bilirim siz;

Bir İstiklal Marşının değeri ve şuurunu,

Bir Çanakkale de Mustafa Kemal ve gururunu,

Bir Akif örneğinde iman ve huzurunu,

Yüreğinizin ta içlerinde hissedersiniz bilirim.

Gün görmüş Anadolu çileli olsa yine dört bir yanda… Hepiniz miras değil misiniz ecdad

yadigarı yarınlara. Bu fıtrattır benim ırkımda, yedi düvel öteler, bu ruh da ne senet ne de

imzalar döner. Bilirde bir şükretmezsen geçmişine dolu dolu, sana aguşunu açıp da durur mu hala peygamber?

Müştak duyguların ayrı ayrı fertleriyiz hepimiz. Bana öyle gelir ki şunda da hemfikiriz; bazı gerçekler kaleme alınmak için bekletilmez kenarda. İlla yıl dönümleri gerekmez mesela.. Mesele aziz ruhlara değecek bir Fatiha…

‘Korkma ya Ebu Bekir Allah bizimle’ buyurmuştu Resulullah o mağarada

Mehmet Akif’in de kulağında işte o ‘Korkma!’

Dört duvar odasında ne kağıt buldu ne kalem, görenler söyler ben değil ilk satır mahşer-i alem…

Küçük kömürde bitince devam etti tırnak ile, bu satır duvar da kanlı dikkatle bakın hele.

Mehmet Akif ki bir avuç toprak olsa ne olur, bir avuç toprak onu yaradana kavuşturur.

‘Çatma’ dedi satır iki, nazlı hilal yapma dedi. Kırgınsın bilirim ama biraz gül hadi dedi,

Celallenen Akif, hafif kükrer gibi bayrağa;

Dedi; bu millet başka aşk mı koydu sanki cana. Kırgın olsan bir tek buna, sanki anlarım dedi.

Sormak isterim ben de ;

Bir hilal uğruna ne güneşler batar?

Anlamak istersen oku oku marşındır İstiklal. Daha hangi dizeler onun kadar güzel yazar?

Bir kez daha oku adım adım İstiklal. Ve işte istiklal marşını yazdıran evlatlar, hepsi Çanakkale de nur içinde yatar.

Şimdi vefasızlık hak mıdır diye sorsam anlamsız,

Başını yastıklara koy ama imkansız

İmansıza kabir azabı desem de faydasız

Peki Çanakkale geçilmiş midir bir gece ansız?

Dilindir seni tutan ayakta, öz yurdunda özünü, öz kültüre bula…

Aile yapını, kılığını, hayatını toparla ahh şu renkli sanılan ekranları parçala.

O zaman olursun ‘dil de, iş de, fikir de bir’ , Çanakkale geçilmez der ağızların hepsi bir.