Anam, doğduğum zamanı şöyle özetler.                                                              

“Harmanı kaldırdık, üzümler eriyordu doğdun”                                                                                                                        

Gerçi ne yaşımı bilir, ne de kendi yaşını.                                                                     

İşte bizlerin doğum tarihi böyle anılırdı.                                                                   

Arpa orakları biçiliyordu, doğdun.                                                                     

Üzümler ererken, harman zamanı,                                                                       

Kadife ilk buzağısını doğurduğunda,                                                                        

Köye Koca İbrahim’in ilk muhtar olduğu yıl,                                                        

Kara Bayram’ın evlendiği hafta,                                                                           

Hatçe’nin İsmail’e kaçtığı sene…                                                                                     

Bir neslin doğum tarihi böyle anıldı.                                                                          

Peki ya;                                                                                                          

“Yörük Hocanın camide osurduğu yıl doğdu benim oğlan” demek de var.   

Bizim büyük dedemiz Halil Hoca, köyün ilk muhtarı ve de hocasıdır.                         

Bir gün Madran Baba Dağından atı ile evine, çadırına dönmektedir.               

Komşu köyde namaz kılmak için atını bağlar.                                                         

Camide misafirsin denilerek imamlık yapması istenir.                                                       

Namaz kıldırırken her nasılsa seslice pırtlatır.                                                    

İmam osurursa cemaat sıçar misali, utanır, sıkılır…                                                                                                       

Yedi sene o köyün kıyısından bile geçmez.                                                                

Bir gün yolu yine o köye düşer.                                                                   

“Unutmuşlardır yahu!” diyerek kendi kendine söylenir.                                      

Çeşmede atını sulamış, bir yudum su içmek üzeredir.                                                  

Yan tarafta 2-3 kadın çocuklarıyla testilerini doldurmaktalar.                                                  

Kadının birisi yanındakini dürter.                                                                               

“Kız senin bu oğlan kaç yaşına geldi?”                                                                     

“Ay ablam! Yörük Hocanın bizim camide osurduğu sene ben gebeydim.”                                                                               

“O zaman altı yaşına gelmiş…”                                                                                    

Halil Hoca usulca yerinden kalkar.                                                                          

“Vay canına! Unutmamışlar yahu.” diyerek toparlanır.                                            

Bir daha o taraftan geçmez.                                                                                    

İşte böyle, Yörük Hoca’nın pırtlatması bile bir doğum, bir başlangıç, bir milat olmakta…

Büyük dedemiz Halil Hoca, ikiz kardeşi Mehmet ile Balkan Savaşlarına katılmış, kardeşi Yanya’da şehit olduğunda meşelik bir yamaca Mehmet’i defneder. İki kayınbiraderi de şehittir. İki oğlu da I. Dünya Savaşı ve Kurtuluş Savaşı gazisi idi.                                  

Şehit ve gazi kanlarıyla kurulan Türkiye’miz sıkıntılı günler yaşamakta.                                   

Türk Milleti olarak referandum ile önemli bir dönemeçteyiz.                                  

Ülkemizin Hayırlı yarınlara kavuşması dileğiyle!

*

Not-Bu hikâyeyi anlatan amcam Hacı Nuri Arslan’ı bu vesile ile rahmetle anıyorum.