Geçtiğimiz günlerde tekerlekli sandalyeye mahkûm olmak zorunda kalmış bir kardeşimizle tanıştım. Biraz muhabbet ettik. Kendisini tanıma fırsatım oldu. Geçirdiği bir trafik kazası sonucu artık yürüyemez olmuş. Yurt dışında tedaviye başlayacakmış. Eski günlerine geri dönme arzusu içerisinde. Tüm kalbimle dualarımın seninle olduğunu bilmeni isterim. İnşallah her şey umut ettiğin gibi olur. Ondan ayrıldıktan sonra düşünmeye başladım. O da aslında benim gibi sağlıklı bir şekilde dünyaya gelmişti. Sonra ne yazık ki başına bu tür bir kaza gelmişti. Bu hayatta yaşıyorsak her şey başımıza gelebilir aslında. Adına kader mi deriz talihsizlik mi deriz bilemeyeceğim ama gerçekten zor bir durum. Düşünmeye devam ettim. Toplum olarak engelli vatandaşlarımızın hayatını ne kadar kolaylaştırabiliyoruz. Onların zorlanmadan yaşayabilmeleri için ne kadar uğraş verebiliyoruz. Aydında ulaşım araçlarında engelli vatandaşlarımızın pek de düşünüldüğünü sanmıyorum. Yine şehir içi kaldırımlarında örneğin Adnan menderes bulvarında, görme engelli bir vatandaşımız için kaldırımların düşünülerek hazırlanmadığı da bir gerçek. Sadece dikkatimi çeken bazı alış-veriş merkezlerinde engelli park yeri şeklinde uyarılar mevcut. Kaldı ki ona bile çoğu zaman dikkat etmediğimizin farkındayız. Bu araç yoğunluğu içerisinde, hayatın bu koşturması içerisinde park edecek bir yer bulduktan sonra pek de engelli park yeri mi, değimli diye düşünemiyoruz. Ancak aslında biraz daha ince düşünmemiz gerekir. Ankara’da araçların sıklıkla park edildiği bir yerde, engelli araç yerinde şöyle bir tabela dikkatimi çekmişti. “Yerimi aldın, engelimi de almak ister misin?” bu şekilde bir uyarı yazısıyla karşılaşınca oraya park etme telaşı içerisinde olan ben, bir anda durdum ve başka bir yer aramaya başladım.  Allah zor durumda olan insanların yardımcısı olsun inşallah. Düşünmeye devam ediyorum; günlük hayatımızda şahsen kendi adıma gelecek hafta işlerimle ilgili olarak ne yapacağımı haftalık planlıyorum. Kafamda sürekli yapacaklarım, yapmadıklarım şeklinde düşünceler hâkim. Bazen oluyor ki sevdiklerimize bile zaman ayıramıyoruz kaldı ki toplumu ilgilendiren konulara ne kadar eğiliyoruz. Zaman gelecek yerel seçimler başlayacak vatandaşlar arasında gerçekleşen siyasi diyaloglar artacak. Ancak engelimiz hakkında yine düşünmeyeceğiz. Ateş düştüğü yeri yakıyor. Ben hayatımın bir döneminde bel fıtığı rahatsızlığı geçirmiştim. Kısa bir süre de günlük işlerimi yapamaz olmuştum. Her türlü tedaviyi denemiştim ama eskisi gibi olmamıştı. İlk kez o zaman ciddi manada engelli insanları fark eder olmuştum. Sonra bir cerrahi müdahale gerçekleşti. Çok şükür şimdi iyiyim ama hiç bir zaman da eskisi gibi olmuyor. Yine birçok konuda olduğu gibi burada da sivil toplum kuruluşlarına büyük iş düşüyor. Engelli kardeşlerimizi sadece engelliler haftasında hatırlıyor olduk. Özellikle belediye ve sivil toplum kuruluşları aydında ortak çalışmalar yapıp, engelli insanlarımızın hayatını zorlaştırmayacak düşünceleri harekete geçirmelidir. Toplumu oluşturan bireylerdir. Gerekirse her bireyin sorunlarıyla, şikâyetleriyle ilgilenilmeli. Aksi takdirde bireyler koptukça toplum olarak da kalamayacağız. Herkese mutlu haftalar..