Hepimiz öğrenci olduk. Okul sıralarından geçmeyenimiz yok. Okula geç kalmayanımız, okuldan kaçarak sinemaya gitmeyenimiz, kırık not alıp kurtarmak için çok çalışmayanımız, öğretmenden azar işitmeyenimiz, sınavlardan sözlü olsun, yazılı olsun başarısız olmayanımız yok. Hepimizin iyi kötü, acı tatlı birçok okul anımız var. Bazen gülerek bazen de hüzünle anımsadığımız. Bütün bunlara karşın okullarımızı bitirerek bir diplomamız oldu.

Bizler her şeye rağmen iyi, mutlu öğrencilerdik. Ailelerimiz bizi çok da üzmezdi, zaten bizler üzülüyorken, karnelerimizde kırık notlarımız var diye. Kendi sorumluluklarımızı bilir ikinci dönemde kurtarma yoluna giderdik. Öyle hafta sonları bir dersten ötekine gittiğimiz özel derslerimiz yoktu. Kendi eğlence alanlarımızı kendimiz yaratır arkadaşlarımızla el işi yapar, gezmelere çıkar, boş vakitlerimizi kendimize ayırır, ailelerimiz ‘’çocuğum boşlukta kalıp tehlikeli işlerle uğraşmasın’’ kaygısına kapılıp bizi o kurstan ötekine göndermezdi. Yabancı dili okullarda öğrenebildiğimiz kadar öğrenirdik (öğrenemezdik ya!)Yüzmeyi yazın tatilde imkânları olanlar denizde öğrenirlerdi. Spor yapmayı mahallemizde oynadığımız oyunlardan öğrenirdik. Televizyonlarımız yoktu. Bize vakit kaybettirecek. Ötesi,vaktimizin, sağlığımızın çoğunu çalan cep telefonları, bilgisayarlar, sosyal medyalar yoktu. Akşamdan sıkıca derslerimizi çalışır sabahleyin sınava girerdik öyle annelerimiz, babalarımız gelecek olan misafirleri ‘’çocuklarımızın yarın sınavı var’’ diye kimseyi çevirmezdi. Gelen misafirlerin yanında oturmak zorunda bile kalırdık ertesi gün sınav varmış önemli miydi, gelen misafirden?

Şimdiki çocuklara bu bakımdan acıyorum doğrusu. Bunca iletişim aracının olduğu bir devirde kendilerine ve derslerine zaman ayırarak okullarda, derslerde başarılı olmak kolay değil. Onların tek şansı, her şeye, her bilgiye çok kolay ulaşabilmeleri. Durum böyle olduğu halde o kadar çok olumsuz faktörle karşı karşıya kalıyorlar ki. Mesela her yıl değişen, bir türlü sistemi oturtulamayan eğitim, Her sene başka bir model uygulama. Bir yandan dünyanın bin bir türlü hali. Kimi zengin ailelerde kimi yoksul, kimi eğitimli ailelerde kimi cahil. Kimi çocuğun çalışma ortamı bile zor şartlarda, elverişsiz. Kısacası hiçbir şey denk değil. Şartlar eşit değil. Bazı çocuklar çok şanslıyken bazılarının böyle bir şansı yok.  Böyle zorluklar içinde bu çocukların başarıya ulaşması da kolay değil. İşte tam da durum böyleyken çocuklarımızı ve aileleri imrendirmenin çok da doğru olmadığını düşünüyorum.

Hepimizin çocukları, torunları karnelerini aldılar, tatile girdiler. Çocuklarımızın içinde bazıları takdir, teşekkür aldı ancak bazılarının karneleri çok başarılı değildi. Olabilir. Bu çok normal ve doğal bir durum. Herkesin ayni performansı göstermesi beklenemez. Bazıları, maddi,  manevi durumlardan dolayı birçok evladımız mağdur şu sıralarda. Bazıları çok başarılıyken bazı çocuklarımız ayni başarıyı gösteremeyebilir. Ayrıca çocuğu olan var, olmayan var, çocuğu sağlıklı olmayan dahası çocuğu olmayan var. İşte tam burada sevgili arkadaşların gururla paylaştıkları çocuklarına ait takdir, teşekkür belgelerini bu konuda hassasiyet gösterip bu gururu ailenizle, aile içinde paylaşmanız daha doğru olur diye düşünüyorum. Sizin iftiharla yaptığınız bu paylaşımlar bazı insanları derinden yaralayabilir. Lütfen, paylaşımlarımızı bu durumu düşünerek yaparsak kimseyi incitmemiş oluruz diye düşünüyorum. Herkesin karne tatili iyi geçsin. Bütün öğrencilerimize başarılar diliyorum.