Soğuk savaş dönemini haklı ve doğru yerde durup başarıyla atlatan ülkücüler bir defa olsun oy trendini tek başına iktidara oynayacak yeterliliğe ulaştıramadı. Bu durumun çok ciddi analizi gerekir.

Sistemde denge unsuru kalmak ve kırıntılarından nemalanmak için siyaset yapmak, aşkın bir şekilde bir davaya bağlanan insanlara yakışır mı?.

O zaman niçin bu kaygı konusu değildir.

Mensuplarının aidiyet ve varlığını seçimden/seçime oy vermekle sınırlı tutan bir yapılanmanın  bilişim  çağında nasıl bir başarısı ola-bilirdi ki?

Açık söylemek gerekir ise soğuk savaş döneminde anti-komünist bir pozisyonda strateji güçlüğü çekmeyen ülkücüler;Gorbaçov sosyalist düzenin ipini çekince en az sosyalistler kadar bocaladılar.

Çünkü sistem mühendislerinin tuzağına düşüp anti-kapitalist dik bir siyasi duruş sergileyemediler.

Eee Turan ilerinde hürriyet rüzgarları da esmeye başlamıştı.

Bu rehavet içinde iktidarı “Adil Düzen” sloganı ile yelkeni dolduran Necmettin Erbakan’a kaptırdılar.

Bir kaptırdılar pir kaptırdılar!

Bu gün için ülkücülerin sistem karşıtı bir tek sloganı dahi yok!

Sokaktan zihnime kazınan çok güzel bir slogan vardı.

“Kavgamız Vurguncu Düzenedir.”

Bu sol jargona yakındır. Çünkü ülkücü dünya görüşü anti-komünist olduğu kadar anti-kapitalisttir.

İşte şeytan bu ayrıntıdadır.

Kapitalist olmayı zerre erdemli saymayan ve Osmanlı zamanında bile parayı Rum’a, Ermeni’ye teslim eden kahraman Türk ruhuna birilerinin geçirdiği kapitalist gömlek uymadı.

Günden güne, yıldan yıla daha da uyudular ve uyuştular.

Arada bir sayıklayıp boğacak komünist aradılar.Hayıflandılar.Mazinin külleri arasından eski günleri andılar.

Ortada bir parti ve kurt işareti yapan gençler vardı ama amacı kaybedip araca teslim olmuşlardı.

Geriye aracı kimin süreceği ve şoför mahalli  kavgası kalmıştı.

Oysa gidilecek kutlu bir hedef yok ise araca ne gerek var?

Ben yayan yapıldak Turan’a giderim.