Bugün bana ayrılan bu sayfayı, Tokat'tan bir şairi misafir ettim bu kez. İşte sevgili kardeşim can Yavuz Doğan'dan özge bir şiir.

YEMİNLE..

Beni bilirsin..

Babam ağasıdır köyün, tüm evler onundur; birine taşınsam o gün kayyum atanır eve, kredi çektirirler geriye dönük kiramı da ödeyeyim diye; ödeyemem, haciz gelir, babama kalır yine bütün borç, öder söylene söylene ama söver yedi ceddime yeminle..

Beni bilirsin..

Günlük güneşlik gökyüzü kararır birden en tiril tiril giysimle dolanırken, yağmur bulutları kapatır gökyüzünü, yine zil zurna fakirimdir, dua ederim, kabul olur ve kemik yerine para yağar, sevinirim ilk kez şansımın dönüşüne, çevremdeki herkes toplar parsayı, elime yüz binlik çek düşer, tahsile gittiğim gün el koyarlar bankaya, bir de hesap veririm durup dururken kel ve kravatlı abilere, alırlar durup dururken içeri, babamı zorla getirirler görüş günüme; söver yedi ceddime yeminle..

Beni bilirsin..

Üstgeçitten minibüs durağına inerken bomboş bir minibüs geldiğini görürüm, sevine sevine, hoplaya zıplaya inerim merdivenlerden, tam minibüse yanaşırken 13 tane eli poşetli teyze gelip biner minibüse, oturacak yer kalmaz o trafikte, işe gitmem lazımdır, el mecbur binerim minibüse, minibüs gittikçe dolar, kalabalıkta mutlaka pis kokan bir herif dayar koltukaltını burnuma, uyarırım, dayılanır; serde erkeklik var, ben de ona dayılanır yerim jeneriklik dayağımı efendi efendi, hastanelik olurum; babamı ararlar yine, söylenerek gelir acile; söver yedi ceddime yeminle..

Beni bilirsin..

Herkesi kendim gibi bilirim, herkesi iyi kalpli sayarım, herkesi güzel zanneder bıkmadan usanmadan değer verir, bıkmadan usanmadan kırılır, bıkmadan usanmadan yine değer verir, bıkmadan usanmadan üzülür, gider babamın mezarının başına dertleşir, akıl versin de yine uymayayım diye düşünür, gülümser, hüzünlenir, doğrulup bir sövse diye bekler, bekler, beklerim öyle..

Ama bir doğrulsa var ya yerinden, ah bir doğrulsa; sövse yedi ceddime, lan bir sövse..

Anlatamam..

Yeminle...