Söze mi bakmalı, söyleyene mi? Söz mü önce gelir, söyleyen mi? Bugünlerde beni eriten bir düşüncedir söz ve sözün sahibi. Zira ben yazmak isterim ama yazamam. Söyleyeceklerim çok güzel ve doğrudur. Ama ben o sözü söyleyebilecek dirayette miyim? Ayna aramama gerek yok. En güzel ayna kişinin kendisidir.
İçimde var olan başka, düşüncemde var olan başka, yaşantımda var olan başka olunca yazamam. İçimde olanı yazsam düşüncemde olan çıkar karşıma. Düşüncemi yazsam yaşantım utandırır beni. Ben bir bütün olamadıktan sonra, başkalarına fikirler sunsam ne fayda. Ne kadar tesirli olabilirim ki!
Hani “özü sözü bir” olanlardan mıyım? Yoksa öyle görünenlerden miyim? Yoksa kuru övünenlerden miyim? Ben kimim? Dil utanır söylerken. Hâl utanır. Geceler uykusuz geçer. Bir boşlukta olmanın ızdırabı, bir boşlukta olmanın korkusu sarar her yanımı. Söze gelince mangalda kül bırakmayışımın riyakârlığı eritir beni.
Hani, hâli(yaşantısı) ile kâli(sözü) bir olanlar var ya! Kelimeleri ne kadarda basitleştirseler, cümleleri ne kadar da kifayetsiz olsa insanın kalbine tesir eder. Öyle bir tesir eder ki; o hâl ve kâl sahibi, kişiyi kişiliğine esir eder.
Gel gör ki; ne edipler, ne hatipler vardır. Ne kadar da kifayetli söyleseler, ne kadar da fesahat ve belagatla anlatsalar, kişiye tesir edemezler. Fikirlerimin yüküne ne kadar tahammül edebilirim. Fikir beyan etmek kolaydır. Beyan ettiğin o fikri ise yaşamak ne büyük bir olaydır.
Bu sebepledir ki; tövbe kapısında paspas olmam gerek. Muhabbet deryasında bir tas olmam gerek. Özü sözü bir olanlarla olmam gerek. Onlardan tebessüm almam gerek. Dünden ders çıkarıp, yarına bakmam gerek. Yarına bakarken, en sondaki yarının ötesini görmem gerek.
İçi bir, düşüncesi bir, özellikle de yaşantısı bir olmam gerek. Bir olanla, bir olanlarla buluşmam gerek. Ancak bu buluşmadan sonra söze başlayabileyim.