Şekermiş, tansiyonnuş, başağrısıymış, halsizlikmiş! Bir çok hastalığın tek sebebi var biliyor musunuz?
Mutsuzluk, sevgisizlik, bastırılmışlık!
Çevrenizdeki insanlara çare aramadan önce onları seviverin.
Mutlu ediverin.
Gönüllerini alıverin.
Hediyeleşiverin.
Sarılıverin.
Dinleyiverin.
Elini tutuverin.
Başını okşayıverin.
Ben yanındayım deyiverin.
Seni seviyorum deyiverin.
Bir bardak çay ikram ediverin.
Bir tane papatya veriverin.
Taktir ediverin.
Teşekkür ediverin.
Ne kaybedersiniz?
Elinize mi yapışır?
Diliniz mi kurur?
Ölür müsünüz?
Kıyamet mi kopar?
Şu kalplerde ne zaman sevgi yeşerecek?
Ne zaman insanların gözyaşları soğuyacak?
Kör ölünce mi badem gözlü olacak?
Hala varken, hala yaşayıp nefes alıyorken neden güzelleştirmiyoruz hayatı neden?
Odun gibi dillerle yaraladığımız yüreklerin hesabı sorulmaz mı? Rabbimizin nazargahı olan kalplerde ki hüzünlerin cezası olmaz mı?
Ana, baba, eş, çocuk , kardeş, arkadaş, komşu, akraba tüm bunların hakkı ne olacak?
Ölüm var ölümmmm!
Artık bi kendimize geliversek
Artık bi yalan dünyanın süsüne yüzümüzü dönüversek!
Olmaz mı?
Fatih Kaymaz'dan alıntı