Bir bakıyorsun ki,
Beş asır öncesini anıyorsunuz.
Benzetmiş olacak ki,
“Ay abi! Sen Arap Salim’i tanıyor musun? Sanki seni orada görmüş gibiyim, akrabanız mı yoksam…”
Deyince,bu ismi ilk kez duyduğumu söyledim.
”Ay abim! Benim,Arap Salim ile bi mevzuum vardı ki…
Diyerek anlatmaya başladı…
Şöyle bir aynaya baktım, bir daha baktım. O kadar da esmer görünmüyordum yahu diye düşündüm.
Arap Salim…
Arap Kasım…
Anamızdan Arap da doğabilirdik, İsevi, Musevi, Alevi, Rus, Alman, Roman, başka milletten de olabilirdik. Elimizde olmayan, asla utanılacak bir şey değil elbette. Asıl hor görmek, insanlığın iflasının, duygu yitiminin göstergesidir.
Yunus Emre sözüdür;
“ Yaratılanı severiz,Yaradan’dan ötürü”
Bunun yanında,
Arkadaşını, eşini, işini seçersin,
Baktın olmadı vazgeçersin…
Fakat
Hayatta seçemediğin şeyler de oluyor.
Ana, baba, kardeş ve evladı seçemiyorsun…
**
İnsan bazen beş asır öncesini anıyor, demiştim ya!
Bizim Yörükler Isparta, Afyon dolaylarındadır.
Ali Emmi diye birisi 1500’lü yıllarda hacca gider.
Mekke’de, Kasım adında köle bir Arap çocuğu görünce içi sızlar.
Sahibine bedelini öder ve satın alır, özgürlüğüne kavuşturarak iyilik yapma amacındadır. Kasım adlı çocuk ile evine döner, yetiştirir ve de evlendirir.
Arap Kasım’ın bir şekilde hepimizle ne kadarakrabalık bağı kurduğu bilinmez.
İşte böyle.
Bizim köyün de Arap Kasım ile böyle bir mevzusu olmuştu…
**
Dediğimiz gibi;
Arap, zenci, Türk, Fin, Kızılderili,
Müslüman, Musevi, İsevi,
Hanefi, Şafi, Alevi
Doğabilirsin.
Olabilirsin…
Asıl önemli olan
İnsan olabilmek,
Duygularını yitirmemektir…