Yaşıyorum diyorsan önce insan olacaksın, insan olmayı bileceksin.. Ya da bilmiyorsan insan olmayı öğreneceksin. İnsan olmayı öğrenmek öyle kolay değil. Birçok sınavdan geçeceksin. Pek çok duygunu kontrol edeceksin. Her şeyden önce sabredeceksin…
İnsan olmak için önce insan kıymeti bileceksin, gönlüne dokunacaksın, sırtına elini koyacaksın. Bunu yapamıyorsan aldığın nefesin hiç değeri yok. İnsan olmak öyle bir şey ki yürekli olmayı gerektirir. Yürekli olacaksın ki o yüreğin sınırları olmayacak içine sayısız insan sevgisi girecek, sabun köpüğü gibi kabarıp bir dokunuşta sönüvereceklere değil, sabunun kendisine dokunacaksın. Öyle insanlar var ki dokunduğunda birden sönüp kaybolan ne dostluk ne arkadaşlıktan anlayan. ‘’Nasılsın?’’ diye soracaksın zaman zaman hiç olmazsa, insanın gönlüne dokunmak için. Yoksa adım adım kaçıp, görmezden gelip derdini almadan, bunu insanlık zannediyor, bana dokunmayan yılan bin yaşasın diyorsan, bir gün başka insanların da sana dokunmadan bin yaşamasına şahit olursun.
Acıdır, acıtır! Ama sen ne kadarlık insansın, karşındaki de senin gibi davranıp insan olmayı bilememişse. Böyle! Bu durumdan şikâyet etmeyeceksin… Yakınlarını tanıdıklarını arayacaksın özel günlerde, insan olduklarını hatırlayıp bir derdi var mı? Soracaksın. Yarasına merhem sürüp biraz acısını hafifletmek için. İnsan olmak başkasının çaresizliklerinden çıkar yaratmak değil, aksine insanın dilinden önce, gözünden anlamaktır derdini. Yoksa başkasına göstermelik davranışlarda bulunup insan görünmeye çalışmak insanı insan yapmıyor. İnsan dediğin sadece kendi tanıdığı, yakını için ağlamaz. Tüm insanların derdine sıkıntısına kendisininmiş gibi bakar. Seyretmez! Bir şey yapmak için çaba gösterir. Biz bu konuda hiç çaba göstermiyorsak, başkasından da kendimiz için iyiliği nasıl bekleriz? Affetmeyi bilir insan olmayı bilen. Empati yapmayı da… Önce nedene bakar sonuca bakmadan. Yaratılmış her şeyi sever. En önemlisi sevmeyi sever…
Zaten insan olanlar anlıyor kimin insan olup kimin olmadığını, gerisi boşuna çaba… Ölümlü dünyada hepimizin gireceği bir çukur nasip olursa; orada Allah sorduğun da “ben seni insan olarak gönderdim sen kimsin, insanlığı nerde ne zaman bıraktın” dediğinde bir daha oradan geri dönüp yeni baştan yapamayacağımıza göre vakit varken insan olmayı bilelim, bilmiyorsak öğrenelim…
Öyle insanlar çıkar ki karşına, sadece menfaatleri için yaklaşanlar. İşte bunlara bile sabır gösterip insanlığını koruyacaksın. Hırslarını yenemeyenler vardır. Kabına sığamayıp ne yapacağını bilmeyen haddini aşanlar işte bunlara karşı bile susmayı bileceksin. En önemlisi en kötüyü bile kabullenip “ne yapalım fıtratında var kötülük” deyip seyredeceksin. O zaten kendi kendini yiyip bitirir bir gün hırsıyla. Sürekli birilerinin önüne geçmeye çalışmayacaksın, çalmayacaksın. Bütün yarışın kendinle olacak. Kendini yenmeye çalışacaksın. Kendi başarını kendin yaratacaksın.
İnsan olmak inceliktir, insan olmak hassasiyettir. Her şekilde kibar ve zarif davranmaktır. Önünüze gelene istediğiniz gibi davranamazsınız. Biraz düşüncedir, felsefedir, inceliktir. Günümüzde herkesin böyle hasletleri yok biliyoruz da, yine de biz insan olmayı elden bırakmamayı hedefliyoruz. Belki biz insan olursak karşımızdakilerin de öyle olmaya çalışmasını sağlayabiliriz. Ne de olsa “üzüm üzüme baka baka kararır.” Belki bir gün bir bakmışız insanlar çoğalmış…kim bilir?
BEN KİMİM?
Ben kendime, benim.
Kimine eş,
Kimine kardeş,
kimine benzeşim.
Kimine teyze, kimine hala.
Kimine tutkuluyum hala…
Vatanım, toprağım; Evlatlarıma.
Kimileri özlerim, kimi gün özlenirim.
Sevdim mi, tam severim.
Torunuma, babaanne,
Diğerine, anneanne
Veririm yüreğimi sevdiklerime,
Kim demiş ben kendimim.
Herkese göre başka bir şeyim.
Kimine göre dünya,
Kimine göre aşk.
Kimine göre cehennem, cennetim kimine.
Kimine göre uzak, kimine göre yakın.
Kimine göre gurbet, kimine göre sıla.
Gidip gelip döndüğüm, içim paramparça.
Ben aslında Türkiye’yim…