Kasaba ortaokulu son sınıfında iken birinci sınıfa başlamış Fedayi ile tanıştım, benzerliklerimiz vardı. O da benim gibi kara, kuru, az gelişmiş ülkemin az gelişmiş bir çocuğu idi adeta. Fakat Fedayi de çok zeki, çalışkan bir çocuktu.
Yıllar sonra bir akraba ziyaretinde Fedayi ile karşılaştım, araştırma görevlisi (asistan) olarak çalışıyordu. Amerika'daki bir üniversitede doktora yapacak, Doçentlik ve profesörlük yolu açılacaktı. Zeki bir Anadolu çocuğunun yarınlarda bilim alanında ilerlemesi gururla izleniyordu.
Bu arada evlenmiş, iki çocuğu dünyaya gelince, çalışan eşine çocuklarla ilgilenmesi için işini bıraktırdığını, yine anlatılanlara göre bir cemaat ile ilişikliğinden söz ediliyor. Bir yanda baskın bir ebeveyn ilişkileri, gündelik yaşamın ağırlığı...
Bu ağır yaşamı kaldıramadı Fedayi, kendini kaybettiği, şuurunu yitirdiği anlar oldu. Kontrol edilemediği günlerden geçti...
Fedayi malülen emekli edilirken eşinden, çocuklarından ayrılmış, ana-baba evinde buldu kendini. İşinden ayrılmış karısı ve çocukları bir dramın perde arkası olarak bir başka şehirde kaldı. Fedayi, kullandığı ilaçların da etkisi ile içine kapandı, arada köy kahvesinde bir başına oturur, tarlaları, bahçeleri dolaşır, çok az konuşur, sorulara "kader böyleymiş" der geçiştirirdi.
Ana-baba vefatının ardından bir bakım evine yatırılsa da yine Ata ocağına gelir, bir akrabanın bakımı ve desteği ile ayakta kalmaya çalıştı. Sıklıkla kısık bir sesle yaşamdan bıktığını haykırıyordu. İki çocuğu fakültelerini bitirmişler, hayata atılmışlar, Baba ile bağları kopuktu.
Bayram sabahı, çay içerken birkaç titreme nöbeti ve ardından oturduğu sandalyede başı yana düştü Fedayi'nin. ambulans ile gelen görevliler "başınız sağolsun" diyerek gittiler. Ev, bu bayram gününde cenaze evi oldu. Çocuklarına haber verildi gelemediler. Köylüleri Fedayi'yi bayram gününde toprağa verdiler; "Yazık oldu Fedayi hocaya, aslında hizmet edecekti bu vatana millete..."
diyerek...