Küheylana yarsıyan karınca gibiyim ben
Boyu boyundan büyük her yüke boyun veren
Olmayanı varsıyan hayalperest bir erben
Sanki asırlık höyük dibe doğru boy veren
Diline turp sıkmadan dibine gül aşlayan
Gıkı bile çıkmadan öz gönlünü haşlayan
Kulesini yıkmadan kör şeytanı taşlayan
Sabrı selamete yük kendi kendini yeren
Gözünden akan selle kül yanağını silen
Kelinde kalan telle gönlünü kırka dilen
Seyrine bakan elle yakasına gül ilen
Umut içip kör kütük bülbülle bir göveren
Otuz ikisi birden ağıdına eşlikte
İncileri cebirden serpilen kırkbeşlikte
Ses bekleyip kabirden yersiz bir serkeşlikte
Kendi kendine ütük bülbülsüz yediveren
"Çimen" diyorlar bana ben beni aşıyorum
Baş yükleyip tabana kendimi taşıyorum
Eyvallahsız yabana kelimi kaşıyorum
Herdem bacası tütük çatısını boşveren