Çaycı gülümseyerek sordu,
“Güneş gözlüğü ha! Gözleriniz arızalı mı?”
Bozuldu, cevap bile vermedi. Başını masanın üzerindeki kâğıtlara gömdü.
O, çok yoğun ve de çok meşguldü zaten…
**
Gazete ve internet sayfalarına baktı, arkadan, yandan, aradan
kafa uzatmış, elini kaldırmış, her karede yer almaya çalışmıştı.
O çok özendiği masa hazırdı artık, koltuğa yaslandı.
Dudaklarını büzdü, bakışlarını dikerek gözlerini kıstı.
Çok yoğun ve mühim bir edayla parmak şaklattı.
“Çay ve su” dediğinde çaycı koşuşturdu.
Çay bardağını iki parmağıyla tutarak havalı bi halde dudaklarına götürdü,
Parmaklarından kayan bardak dudağına dayandı ve “lork” diye sıcak çay ağzına
doluverdi. Ağzı yanmıştı, etrafına bakındı, belli etmemeye çalıştı.
Ah! İşte yine çaycı fırsatı kaçırmamış camın ardında gülümsüyordu.
“Vay hinoğlu” diyerek koltuğuna yeniden yaslandı.
**
Kapı çalındı, telaşla girdi birisi,
“Yahu! Bizim mahallede…”
Çok meşgul ve mühimdi, ağır ağır konuştu.
“Git … söyle durumu o çözer.”
“Siz ne iş yaparsınız?”
Hoppala! Oldu mu şimdi? Kalemi aldı, tıp tıp masaya vurmaya başladı.
“Kardeşim biz yönetiyoruz, onca da işimiz var zaten. Sorumlusu varken…”
Kapıya yönelen adam,
“Bi daha gelirsem, nah iki gözüm çıksın yahu!”
Diyerek söylenirken çaycı önünü kesti, bir bardak çayı dayadı burnuna.
“Çayı tam da yeni demledimdi. Azıcık da dinlenin hele!”
**
Çok yoğun ve mühimdi, avazı kopardı.
“Alın şu boşları, kahve mi burası yahu!”
Çaycı koşuşturdu.
Tam bu arada kapı çalındı, kafayı uzattı birisi,
“Merhabalar”
Vatandaş kendisini tanımıştı, samimi bi halde,
“Nasılsınız?”
“Eh! İşte iş güç…”
Adama otur bile demedi.
Bakakalan adamcağızın ardından çaycı sırtına dokundu.
“Çayı tam da yeni demledim. Ee nasılsınız bakalım!”
Çaycının samimi tavrı ve eline tutuşturulan tavşankanı çay ile
yeni gelen adam bu ilgi ve sıcaklıktan rahatlamıştı…
**
Sinirli ve de ağlamaklıydı…
“Başkanım şu çaycıyı değiştirelim artık, gıcık oluyom adama yav.”
“Çaycı dediğin adam, burasını pekâlâ iyi idare ediyor valla, sakın ha!”
“İyi ki çaycı var…”