Ateş toprak hava su

yana döne var usu

kullanıp zır emeksiz

oldu yemsiz yemeksiz

"Evren" denen bir derviş

"Hu" desine dudak diş

Evren ki eril dişil örtüşük iki kişi

Soluksuz sevişimli döllenen bilirkişi

Kurucuyu kutsamak gelişi hem gidişi

Patır patır patladı ateş yumağı ak teş

Su giyindi sönmeye toprak yedi dönmeye

Öyle ki nü atladı bir çift öncü sevdakeş

"Dünya" dendi adına aşk yüklendi badına

Havva sanlı kadına kanıp elma tadına

Erdiğinde şadına Yâr'i düşen yadına

Kalemsiz yazılanın zır sessiz okunanın

Hükmüyle kazılanın adıyla dokunanın

Emriyle azılanın "Aşk"tı adı her anın

Havva yel oldu esti su oldu buza kesti

Toprak oldu gül doldu dikenlendi kurt yoldu

Ateş su hava toprak karışıp toz toparlak

Et süt çim çul kelebek Adem Havva kurt çiçek

Dönen evren tüm felek ölen öldüren tüfek

Nebi veli yek yürek hepiz heriz hiçiz pek

Derviş misli eğilmiş

dünya hücre değilmiş

gibi kendi kendine

bileniyor bendine

Oysa ki bu eğiliş

hiçi hep yapan bir iş

Peygamberin içtiği göğün yerden çektiği

Firavunun biçtiği kör karganın ektiği

Yere karılan insan yemiş olur gel nisan

Aslanların atığı çakalların katığı

Eni boyu arpanın kışlık yemi sıpanın

Velhasılı ben sen yok

her ne var ise az çok

Topu birden hepten O

Ben sen biz siz hep O'yuz

O'ndan türek tek soyuz