Irazca’nın ineği

Çalılığın kenarında tavukların arasında,                                                                                

Kanatları kilim desenli, Koca ibikli al bir horoz uzunca öttü.                                                          

Huriye kadınların cemiyeti vardı.                                                                              

Irazca kadının da canı pek bir sıkkındı...                                                                                                                                                                                

İneği doğurmuş, gel gör ki, inek buzağıyı kabul etmiyordu.                                                              

Yavrucak memeye uzansa anası tekmeliyordu.                                                                

Irazca kadın ne yaptıysa olmadı, kalktı kafam dağılsın diyerek cemiyete gelmişti. Gözü bir ara Ahmet hocaya ilişti. “Hoş geldin Ahmet efem!” diyerek meramını anlattı. Ahmet hoca cebindeki Bafra sigarasının kâğıdına yazmaya başladı.                                                                                                                   

“Kasaplarda öter al bi horaz,                                                                                         

Alhanlarda Koca Iraz,                                                                                                                    

Ey inek etme naz,                                                                                                    

Buzağına da acı biraz…”                                                                                                    

yazar ve kâğıdı Irazca’ya uzatarak hınzırca gülümseyerek,  ineğinin boynuzuna takmasını söyler. Muskayı daha boynuza takmaya çalışırken inek süklüm püklüm olur, buzağıcık da anasına emmeye başlar. Irazca söylenir.                                                                                    

“Amet efem, nefesi de pek kuvvetliymiş maşallah!” der…

 **                                                                                                                       

Irazca kadın 3-4 aylık olmuş buzağısı ile ineğini sağmış, köy okulunun alt yanında yol kıyısındaki otlatmaktadır. Hatip hoca evinin önünde telaşla bir ileri bir geri gitmekte söylenmektedir. Karşıdan Irazca kadın,                                                                       

“Hayrola hoca!” diye seslenir.                                                                                     

Hatip hoca bezgin bir halde konuşur,                                                                           

 “Bizim inek doğurdu, buzağısını yanına yaklaştırmıyor, ne edeceğimizi şaşırdık.”      

“Kolay hocam, Ahmet hoca bizim ineğe muska yapıverdi, ben size de vereyim.” Kadın muskayı uzatırken konu komşuya lazım olur da işe yarar diyerek muskayı geri vermesini de hatırlatır.

Hatip hoca ineğin boynuzuna uzanırken buzağı silkinir ve emmeye başlar. Hoca şaşkındır. “Ulan biz de hocayız ya şu Ahmet Çavuşa bak bir hele ne duasıymış bu açayım da bir bakayım yahu diyerek etrafına bakınır, kimsecikler yoktur. Suçlu gibi usulca kâğıdı açtığında şaşkınlığı iki katına çıkar, dudakları büzülür, Yeni Latin harfleri ile yazılanları görünce yüzüne hınzırca bir gülümseme yayılır.

“Kasaplarda öter al horaz,                                                                                        

Alhanlarda Koca Iraz…”

Hatip Hoca katırına atladığı gibi soluğu kasabada alır.                                                    

Askerlik arkadaşı, Ahmet Çavuş hocayı kızdıracak, bam teline basacaktır.                                                                                        

“Ahmet Çavuş sen neler yazmışın öyle Irazca’nın ineğine de buzağısını emzirdi?” Ahmet Çavuş hiddetlendi.                                                                                         

“Hoca ağzını açarsan fena olur.”                                                                                           

“Ne olur ha! Ne olur? ”                                                                                      

“Bozdoğan’da kucağına dansöz oturttuğunu söylerim.”                                                    

Hatip hoca şaşırır.                                                                                                        

“Sen ne diyorsun? Ne dansözü?”                                                                                 

“Ben bir söyledim mi kendin de inanırsın…”                                                               

“Tamam, bizim oğlan bizim ineğe de taktım da işe yaradı, nefesin pek kuvvetliymiş maşallah!”                                                                                        

Karşılıklı gülümserler.                                                                                                    

“Her şeyin başı inanmaktır” diyerek…                                                                              

Hoca katırının sırtında köyüne geldiğinde Irazcanın sesi duyuluyordu.                                               

“Ahmet hoca bizim ineğe muska yapıverdi, ben size de vereyim. Hatip hocanın ineğine bile fayda etti… ”

**

İşte insanımızın ilişkileri böylesine içten, saf ve temizdi. Şimdi böylesine günleri de arar olduğumuzu düşünmekten kendimizi alıkoyamıyoruz… 

Önceki ve Sonraki Yazılar
YAZIYA YORUM KAT
UYARI: Küfür, hakaret, rencide edici cümleler veya imalar, inançlara saldırı içeren, imla kuralları ile yazılmamış,
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.