Nedir çözüm, iki gözüm? Çözüm bu ise buyurun siz çözün. Gönlün gördüğünü görür elbet gözüm. “İrdeleme fazla, işte önünde üzüm.” Sorma sakın bağını. Sorma sakın membaını derseniz, silleyi ummadık yerden yersiniz.

Matematiksel bir işlem olsa diyeceğim ki, ne zor problem. Ama mesele matematik değil. Bunun için bellidir işlem.

İki gözüm, çaresini biliyor özüm. Ama özüne inmeni istemezler. Tıkanıyor ne desem de sözüm. İki gözüm, bir karıştırıver tarih sayfalarını. Bakıver, Çanakkale’de imkânsız görünen bir zaferi elde edenlere. Dokunuver, sana içten ve dıştan takılıverenlere. Bu ne ki deyiver. Benim dedelerim yedi düvele diş bilemiş. Vücudumdaki yara mı beni yıkacak? Deyiver. İki gözüm, görüver güzellikler deren erenleri. Aramana gerek yok, bellidir bunların yerleri.

Çıbanı dinleyerek, inlemen bitmez iki gözüm. Azalarına yayılır amansız sızın. Bu olmamalı senin yazın. Merhemi özündedir. Kem gözlerden ırak, güneşe bakan yüzündedir. Müjdelenmiş olan yazındadır.

İki gözüm, bırak tedirgin olmayı. Bırak çıbana imkân tanımayı. Çıban sürtündükçe yara açar.  Yara büyüdükçe vücuda sıçrar. Vücut kangren olur. İş işten geçer. Zaman biter. Vücudu düzeltmek de kâr etmez. Geçen zaman telafisini ister.

Gel iki gözüm! Sen özüne bak, sözüne bak, güneşi gören yüzüne bak. Sen, aslanlar sofrasında oturursun. Sırtlanlar sofrasına kim isterse buyursun. Yanlış lokmayı yersen zehir olur. Zehirle yenen aş, kahır olur.

Haa iki gözüm! Çıban yarasıyla yetinmez de baş olmaya kalkarsa, seni dünya ahret koruyan da kalmaz.

Zira bu yara, vücudu sızlatmakla kalmaz, gönle dokunursa, gözden akanlar yaş olursa; bil ki çıban baş olma sevdasındadır.

Gözlerimiz doluktu bilesin.