Çok şeyi erteledim ben
çok kişiyi çıkardım hayatımdan.
Bıktım sahte gülücüklerden.
Hele ki benliğini kaybetmiş maskeli arsız yüzler…
Vefayı unuttum ben
Kızmayı, öfkelenip bağırıp çağırmayı unuttum.
Sarılıp ta öpmeyi sevmeyi unuttum ben.
Yasak dediler
Unuttum...!
Sildim, attım kafamdan.
Erteledim herşeyi belirsiz tarihlere
Bu yüzden
Yeter dedim kendime.!
Bitsin bu oyun..!
Yeter..
Boşuna umutlar boşu boşuna bu hayaller.
Ahh..Yalanlarla dolu tatlı vaatler.
Umudum yok akşamki buluşmadan..
Biliyorum aynı hikaye, çöpten sebepler…
Her gün farklı bahaneler..
Gelmeyeceksin işte yorma beni..
Bilmiyor muyum ben, boşuna kürek çektiğimi?
Hey gidi deli gönül.!
Sende biliyorsun gelmeyeceğini.
Umut etme bir daha ne olur.
Bekleme dedim sana ,
Boşuna bekleme dedim zamansız saatleri
İşim vardı, erteledim..
Askerliğimi bile attım İki yıl öteye..
Uçak biletimi yaktım ey zavallı gönül.
Buluşuruz, demiştik bir parkta.
Belki nişan gününü konuşur, düğün tarihini kazırız ağaçlara.
Bak oturacağımız evi bile tuttum..
Hemde üç odalı cumbalı, bahçeli.
Bir fincan kahveni, güzel kokunu, nefesini, muhabbetini özledim.
Mutlu yuvamızı doğacak çocuklarımızı...
Ben iki çocuk istiyordum.
Sen ise üç olsun dedin.
Birisi kız olsun, ikisi de oğlan.
Büyütecektik onları sevgiyle..
Ne hayaller kurmuştuk, ne umutlarımız vardı seninle.
Tayinimizde çıkmıştı Eskişehir'e.
Sen Bursa'da, ben Eskişehir'de,
Ahh..
Bir türlü bulamadık işte.
Olmadı, olmadı cancağızım.
Olmadı elmanın yarısı canımın içi.
Kader mi yoksa bu?
Talihim mi benim bu?
Gene erteledik bütün hayalleri, buluşmaları.
Erteledik hasret dolu buruk sevdaları.
Yaktım bütün randevuları, kavuşmaları.
Sattım günleri, akşamları, geceleri.
Bütün zamanları.
Yalnız bir tek şeyi atamadım şu dar zamanlarda.
Hangi saatte,
hangi dakikanın saniyesinde,
Hangi günde
Nerede ?
Kapımızı çalacak, ecel.
İlahi ferman ne zaman çıkacak?
İşte onu hiç bilmiyorum.
Hak vaki olunca, beklemem erteleyemem kaderimi.