Mustafa Kemal Atatürk, sığ dimağların algı boyutunun çok üzerinde bir kimliktir. Ki bu nedenle birçok insan Atatürkçülük kisvesine bürünüp ahkâm kesmiştir yıllar boyu.

Oysa Mustafa Kemal insandır her şeyden önce. Deha düzeyindeki askeri kimliği, Üst akıldaki siyaset bilimciliğinin yanında üzülen, ağlayan, seven nefret eden kızan ve hatalar da yapabilen bir insandır.

Sıra dışıdır O. Özel yaradılışlıdır. Yaratan’ın tasarrufunda görevler için seçilmiştir ve seçilmişliğinin bilinciyle de sorumluluklar üstlenmiştir.

Bu gerçeğin farkındalığıyla yazıyorum ben Atatürk’ü ve hiç kimsenin gölgesine sığınmadan ve sığdırmaya kalkmadan seviyorum O’nu.

BEN ATATÜRK

Çocukken de yapayalnızdım ben. 
Kargalara taş atardım öfkemden, 
Yalnız çocukluğumun kimsesizliğine, babasızlığına. 
Kasırgalar kopardı yüreğimde "neden benzemiyorum kimseye”

Gözlerimin cilalı denizinde mi, 
Güneşin altın sıcaklığında mı yanmaktan korkardınız. 
Ergenlik sivilcelerim mi meşgul ederdi sizi de uzak dururdunuz benden,

Korkardınız kimseye benzemezliğimden. 
Kargalar vardı ya ne gam, memleketeydi sevdam 

Gençlik fırtınalarım da yalnızdı benim.
Benzemezdi sevdalarıma sevdası kimsenin 
Yetimliğime son çareyken Zübeyde Anam 
Yalnızdım yine hercai sevdalara 
Fikrîye vardı ya ne gam, memleketeydi sevdam.

Asker selamını ilk verdiğimde de yalnızdım, 
Eğilmezliğimin kusurunaydı kıskanç dostluklarım 
Farklı özgün bakışlarımın kızgınıydı paşalarım. 
İlk uğurlanışımda da yalnızdım gurbete 
Memleketin bir ucunaydı ya yolculuğum ne gam, memleket sevdasınaydı tasam. 

Sürgünümde de yalnızdım memlekete yeniden 
"Hoş geldin"i olmadı kimsenin gelişimden ,
Baba ocağında da yalnızdım ben, 
Dostum oldu mu bilmem, gayri Makbule’den 
Umutlarım vardı ya benim ne gam 
Memleket sevdasıydı benim sevdam.

Çanakkale’de de yalnızdım ben cepheye giderken 

On parmak kadardık kurtuluşa bayrak açarken 

Enver vardı ya karşımda ne gam! 
Memleket sevdasıydı benim sevdam ,

Latife’yle de yalnızdım ben ,
Pervasız bir yalnızlık oluşurdu ikimizden 
Uzun geceler boyu memleket paylaşırdık

Yıllar boyu biz iki bedende yalnız yaşadık. 
Avrupa hayalime maskeydi zaman. 
Ben yine yalnızdım aynı yatakta ne gam. 
Memleket sevdasıydı tek sevdam. 

Meyhanemde de yalnızdım ben kalabalıkta. 
Kılıçlar gölgesindeydi meylerim her an. 
Kavgalarımda da yalnızdım, densiz baş eğişlerde 
Rakibi yoktu posta koyuşlarımın 
İsmet vardı ya kızgın gönlü yalnızlığımın, ne gam. 
Memleket sevdasınaydı son kavgam. 

Lozan ‘da da yalnızdım ben, 
Sevr’de paylaşılırken de ülkem. 
Hasta yatağımda da yalnızdım, 
Ayrıydım dost Karabekir, Fevzi, Halide Edip’ten.

Yalnızdım ben her zaman vesselam. 
Yargılıyorsunuz beni her an, 
Ben mi istedim tek başıma dünyaya kafa tutmayı, 
Ben çok mu istedim Savarona’da yalnız yatmayı. 

Kadehlerin dibine vurduğumda alsaydınız ya. 
Her kılıç kuşandığımda vursaydınız ya. 
Cumhuriyete yalnız konsaydınız ya. 
Gençliğe sahip olsaydınız ya. 

Şimdi aynı kaynaktan şifayabsınız. 
Hadi şimdi özgürlük marşı çalsaydınız ya. 

Ben Atatürk, 
Hep yalnızdım anlayışınızdan uzak 
İşte yine yalnızım, yine!
Paylaşılmış yurdumun muştusunda tuzak. 
Hala ağıtlar yakıyorsunuz yıllar ötesinden ne gam, 
Memleket sevdasınaydı yalnız kavgam.

Atatürk kimdi, nasıl biriydi?

Zeki, akıllı veya dengeli miydi?

Normal değildi, anormal hiç değildi.

Bence Atatürk başka bir şeydi.

**

Siyasetçiydi, hatipti, askerdi.

En önemlisi “Ben Türküm” dedi

Irkçı mıydı, hümanist miydi Kimse bilmedi.

Bence Atatürk başka bir şeydi.

***

Korkusuzdu, kuralsızdı, sıra dışıydı.

Her derste, her işte liste başıydı.

Minnetsizdi, engelsizdi, belki veliydi.

Bence Atatürk başka bir şeydi.

***

Çapkındı, ırk, din, uzak, yakın ayırmazdı.

Aklına koyduğunu yapar, eş dost kayırmazdı.

Yıllar sonrasını planlardı, öngörüsü keskindi.

Bence Atatürk başka bir şeydi.

***

Bulunduğu yere ışık, neşe saçardı.

Bazen coşar, çağlar, bazen kendine kaçardı.

Bence Atatürk, başka bir şeydi.

Sanırım O manik-depresifçeydi.

***

Her zaman lükse düşkün, müsrif biriydi.

Zaman zaman yalnızlığı seçer, depresyona girerdi.

Duygularında akıl almaz uçlara giderdi.

Bence Atatürk o dediğimdendi.

***

Dünyaya kafa tuttu, yeni bir devlet kurdu.

Şahsında şahlandırdı umudu tükenmiş yurdu.

Ethem, Erdal, Fikrîye, Latife hepsi bir aracıydı,

Belli dönemlerinde onun kalp ilacıydı.

***

İçkiye müptelaydı, batıya özentili,

Benzemezdi kimseye kendine kenetliydi.

Dava arkadaşlarına, en yakın dostlarına,

Dargın kaldı bir zaman depresif anlarında.

***

Birçok evlat edindi, devrimler yerleştirdi.

Asırlık Osmanlıyı, kütüklerden sildirdi.

Şapka giymedi diye halka ”top atsın Hamidiye”

Emrini verdiğinde, manik dönemindeydi bence.

***

Çoğu zaman zekâ fışkırırdı gözleri.

Hüzünlü şarkılarla biterdi sözleri.

Gelgitlerle dolup taştı, elli yedi yıllık ömrü.

Bu dünya benzerini ne tanıdı, ne gördü.

***

Hakkını helal et Paşa,

Yüreklerde hep yaşa.

Adını yazdı Mehmet,

Kanıyla dağa taşa.

Seni çok sevdi gençlik,

Çok yüceltti bu millet.

Kabrinde rahat uyu,

Güvende cumhuriyet.

Manik ataklarınla,

Bu dünyaya uçtun.

Depresif bir anında,

Öbür dünyaya kaçtın.