Annelerin değerini anlamak için ne bir gün ne de yıllar yeter. Her birisi birer kahramanlık hikâyeleriyle dolu bu insanlar için ne yapsak az, ne yapsak eksiktir. Merhamet, sevgi, fedakârlık ve daha birçok olağan üstü yönleriyle birer destan kahramanı olan annelerimize sonsuz teşekkür ve bize onları veren Allah’a hamt ediyoruz.

Onların yeri hiç kimse tarafından doldurulamaz. Anneler özeldir. Bir gayretin değil, kendilerine bahşedilen bir olağanüstü kimliğin adıdır “Annelik.” Uçan, gezen, yüzen bütün canlıların temel gıdası anneleridir. Hayat ağacımız, onların can suyu, onların bakımı ve onların sabır ve sevgisiyle dal budak salar. Dilimiz, ahlakımız onların kimlikleriyle şekil bulur. Ana ülke, ana kanun, ana dil, ana topraktır.

Rahmetli annem, ne zaman yuvadaki yavrularını doyuran kuşları görse, ne zaman eniklerini emziren bir kediye rastlasa “Köpekler ana olmasın” sözünü söylerdi hep. Çünkü hayvan olmak başka, ana olmak başka bir şeydi. En küçüğü ben olan dört yetim çocuğu yetiştirmenin ne demek olduğunu en iyi o biliyordu çünkü… 

Bundan yirmi kusur yıl önce çalıştığım yerde, bir deprem meydana geldi. Depremin şiddetinden tek katlı evim çatlamıştı bile. O dehşet anıyla birlikte kendimi bahçeye attım. Eşim bahçedeydi ve benim içerde unuttuğum bir şeyi almak için canhıraş bir feryatla içeri dalıyordu. Her şey saniyeler içinde olup bitmişti. İçeride unuttuğum şeyi alıp dışarı çıktı. Bu, beşikteki bebeğimizdi… Dünyadaki hiç bir sözlük, bu olay karşısındaki utanma duygularımı anlatmaya yetemez. Fakat anladım ki dünyada ana kadar bize yakın hiç bir can yoktur.
Bize bizden yakın olan, varlığımızın mayası sevgili annelerimiz! Hepinizin ellerini saygı ve minnetle öpüyorum..